Bij ons in de straat hebben we Henk. Hij is dakloos en staat vrij laag in de rangorde van de straat denk ik. Vandaag is hij jarig. We aten net samen zelfgebakken appeltaart. Waarvan hij braaf een hap nam en daarna zei dat ik betere kwaliteiten heb dan taarten bakken.
Henk heeft een bakfiets die vol hangt met “dingetjes”. Knuffels, tennisrackets, vlaggetjes. Noem het, hij heeft het aan zijn fiets hangen. Juist door die bakfiets kent iedereen Henk. Hij heeft contact via zijn fiets en wordt erdoor herkend.
Een paar weken geleden brak alleen de as van die bakfiets. Henk reed voortaan op een groene damesfiets. Sneller, maar minder leuk, minder aanspraak en dus minder contact.
Die groene damesfiets kon mijn buurvrouw niet aanzien. Ze heeft Henk geld gegeven om zijn bakfiets te laten maken. En kreeg opmerkingen als: “weet je zeker dat hij dat gaat gebruiken voor die fiets?”Of: “Dat is toch de taak van de gemeente?”. Ze haalde haar schouders op en deed gewoon.
Het mooie: zijn fiets is vandaag klaar. Mijn buurvrouw gaat straks een rondje met hem rijden.
En als kers op de vieze appeltaart kreeg hij net ook nog te horen dat hij vanaf 1 december een eigen huis heeft.
Henk zijn 60e levensjaar start goed vond hij. Jammer alleen van die taart.
Mooi hè. Zoals een beetje vertrouwen, contact en creativiteit wonderen kan doen.
Ik denk trouwens dat we allemaal beter worden van dit soort hoopvolle verhalen. Heb jij er ook een? Mag ik die dan voor je opschrijven? Zo inspireren we samen tot meer appeltaarten, bakfietsen enzovoort. De eerste die reageert krijgt een appeltaart. Uit de winkel ;)
Comments