Deze week ben ik met mijn moeder, mijn 3 kinderen, de verkering van een van de drie en óók nog een pup op reis. Dat is wel wat overdadig.
Ik word dan ook van de ene in de andere emotie gegooid. Soms blijheid, vaak liefde (is geen emotie, maar toch voel ik het zoveel), irritatie (idem). En soms voel ik niks, want trek ik me terug in mijn hoofd.
En dàt zijn de meest interessante momenten. Doe ik namelijk niet voor niks, dat terugtrekken. Dan is er vaak iets ingewikkelds aan de hand. Wat soms zo klein kan zijn als ruzie over wie boven moet slapen in het stapelbed (ik🙄).
Dat soort momenten zijn perfect oefenmateriaal op weg naar verzachting. Want: kies ik voor een verdedigingsmechanisme zoals verongelijkt rationaliseren? Of kies ik voor in alle zachtheid gewoon zeggen wat ik vind of wil? Het streven is het laatste. De realiteit is nog wat anders, maar hé het is ook vakantie.
En waarom dan dat streven? Nou eenvoudig: als ik mijn verdedigingsmechanismen niet goed (her)ken lukt het me nooit effectief te blijven bij emoties die nou eenmaal horen bij ingewikkelde gesprekken, complexe relaties of moeilijke vraagstukken. En daarom dat, na het evalueren van mezelf, het herkennen van die mechanismen een tweede stap is op weg naar verzachting.
En ja, ik mijmer door. Dat lukt het beste als je naar het water kijkt. Vandaar.
Comments