Ik zit op de afdeling neurologie van een ziekenhuis. Voor een keuring. Niet van mij, maar van degene naast mij. We zijn lekker strák op tijd en natúúrlijk het ziekenhuispasje vergeten. Aanmelden gaat dus niet maar gelukkig zit er een mevrouw aan de balie die superlief is en ons aanmeldt voor de afspraak.
Terwijl we daar staan komt de arts met wie we een afspraak hebben al aangelopen. Het gekke is, meteen ga ik soort van grappig doen om contact met hem te krijgen. Dat doet afhankelijkheid met mij. De arts reageert niet en ik krijg een knoop in mijn maag. We lopen naar zijn kamer en ik doe nog een poging tot een gesprek. Geen reactie. Ik moet weg uit de kamer en laat hem met wie ik hier ben met frisse tegenzin achter. Zegt van alles over mij en mijn vertrouwen in de situatie, weet ik.
En nu zit ik dus in de wachtkamer. Tussen allemaal andere wachtenden die ook zichtbaar gespannen wachten. Er komt een andere arts binnenlopen. Ze kijkt rondt en roept de naam van iemand. Die iemand staat niet supersnel op en de arts loopt naar haar toe om te helpen. Ondertussen een grapje makend over het weer. De patiënt-mevrouw ontspant, lacht en loopt rustig mee. Misschien ook wel met een knoop in haar maag. Maar zeker weten dat die in ieder geval niet groter geworden is door de afhankelijkheid waarin zij zich toch ook bevindt nu.
En dát is de magie van zachtheid. Van je realiseren dat een moment voor een ander ingewikkeld is. En dat je dan daarop met vriendelijkheid en een beetje hulp anticipeert.
Dus jonge vrouwelijke arts die nu net wegloopt uit de wachtkamer: hulde aan jou! Ik wacht nog even door op hij die terugkomt met de lastige arts. Inderdaad nog steeds met een knoop.
コメント