Vandaag zat ik zuchtend mijn to do lijst weg te werken. En toen kreeg ik een appje. Dat iemand die ik ken en die echt niet oud is zomaar ineens dood was neergevallen. Dat is vreselijk vreselijk. En een enorme reality check. Dat gaat stom genoeg het beste als je iets van urgentie voelt, zo’n reality check. Nou, dit was de meest urgente vorm van urgentie… Het bleef maar door mijn hoofd zingen: vierde ik het leven wel genoeg? Droeg ik wel genoeg bij? Had ik wel voldoende lief?
Best lastige vragen.
10.000 stappen verder wist ik dat ik eigenlijk nog helemaal geen volledige antwoorden kon geven op al die grootsheid. Die antwoorden zouden vast later en in kleine stapjes komen.
Het maximale wat ik kon bedenken vandaag was dat veel waar ik me druk over maak volstrekt irrelevant is. En dat zachtheid naar mezelf en naar mensen om me heen voor mij van levensbelang is. En dat als ik daardoor een softie ben, dat ik dan in ieder geval de 2.0-versie wil zijn. Inclusief hakken en de doelgerichtheid van een wereldverbeteraar.
Laat dat dan mijn start zijn om het leven nog meer te vieren. Want godsamme mensen, wat moeten we dat doen. Altijd op hakken en met een doel voor ogen. Ik hoop dat veel mensen in alle zachtheid mee willen vieren. Ook de softies 2.0 op sneakers…
En zonder namen te noemen en met het vertrouwen dat deze boodschap aankomt waar hij moet aankomen: ik hoop dat het je goed gaat💫.
Comments